Read the Bible

¹ En thans lachen mensen die beneden mij staan mij uit, mensen wier vaders mij te min waren om bij mijn herdershonden te zetten.² Waartoe zou mij trouwens hunner handen sterkte baten? Hun is alle kracht verlorengegaan;³ van gebrek en honger zijn zij ineengeschrompeld, zij die de wildernis afknagen, het land der woestijnen en woestenijen;⁴ die de zeeporselein die op struiken wast afplukken, en wien de wortel der brem tot voedsel dient.⁵ Uit de samenleving worden zij weggejaagd, als dieven roept men hen na.⁶ In huiveringwekkende diepten moeten zij wonen, in aardholen en rotsspleten;⁷ tussen struiken balken zij, onder netels hokken zij bijeen;⁸ als een dwaas en eerloos gebroedsel zijn zij uit het land weggegeeseld.⁹ En thans ben ik het voorwerp van hun spot geworden, dien ik hun tot stof voor gebabbel.¹⁰ Met afschuw blijven zij op een afstand van mij, en zij ontzien zich niet mij in het gezicht te spuwen;¹¹ daar God mijn teugel losgemaakt en mij vernederd heeft, hebben zij ook den breidel voor mij weggeworpen.¹² Aan mijn rechterhand rijst het gebroed op, zij stoten mijn voeten weg en banen tegen mij hun onheilspaden.¹³ Zij hebben mijn weg vernield, bewerken mijn ondergang, zonderdat zij een helper hebben!¹⁴ Als door een wijde bres rukken zij aan, onder het rollend puin zijn zij komen aanstormen.

¹⁵ Iets ijzingwekkends heeft zich tegen mij gekeerd, als de wind jaagt het mijn aanzien weg, en als een wolk gaat mijn geluk voorbij.¹⁶ Thans stort zich mijn ziel in mij uit, houden de dagen der ellende mij vast.¹⁷ De nacht doorboort mijn gebeente, zodat het verteert, mijn pijnigers gaan nooit ter ruste;¹⁸ door het grote geweld wordt mijn vlees onkenbaar, het omsluit mij als mijn onderkleed.¹⁹ Hij heeft mij in het slijk geworpen; zodat ik van stof en as niet te onderscheiden ben.²⁰ Ik riep tot u, maar gij gaaft mij geen antwoord. Ik stond daar, en gij lettet op mij;²¹ gij werdt mij tot een gruwzamen vijand, bestooktet mij met forsche hand;²² hieft mij op op den wind en deedt mij daarheenrijden, deedt mij vergaan in noodweer.²³ Ik weet het wel: Gij voert mij ten dode, naar de verzamelplaats van alwat leeft.²⁴ Maar zal men niet bij een ruine de hand uitsteken, bij iemands ondergang gekrijt aanheffen?²⁵ Heb ikzelf niet geweend over den zwaar gedrukte? ben ik niet zielsbedroefd geweest over den arme?²⁶ Want op het goede hoopte ik, maar het kwade kwam; terwijl ik op het licht wachtte, kwam de duisternis;²⁷ mijn binnenste kookte rusteloos, dagen van ellende overvielen mij;²⁸ ik ging daarheen, zwart, maar niet door het branden der zon, om hulp roepende stond ik in de gemeente;²⁹ een broeder ben ik geworden voor de jakhalzen, een gezel voor de struisen.³⁰ Mijn huid is zwart geworden en valt van mij af, mijn gebeente gloeit van hitte.³¹ Zo heeft mijn citer slechts treurklanken, mijn schalmei slechts klaagtonen.