Read the Bible

¹ Jozua nu, de zoon van Nun, had heimelijk van Sittim twee verspieders uitgezonden, en tot hen gezegd: Gaat heen, beziet het land en Jericho. En zij gingen heen en kwamen in het huis ener hoer, genaamd Rachab, en namen hunnen intrek bij haar.² Toen werd den koning van Jericho aangezegd: Zie, er zijn dezen nacht hier mannen ingekomen van de kinderen Israls om dit land te bespieden.³ Toen zond de koning van Jericho tot Rachab en liet haar zeggen: Breng de mannen uit, die tot u in uw huis gekomen zijn, want zij zijn gekomen om het gehele land te bespieden.⁴ Maar de vrouw verborg de twee mannen, en sprak aldus: Er zijn wel mannen bij mij ingekomen, maar ik wist niet van waar zij waren;⁵ en toen men, als het duister was, de poorten wilde sluiten, gingen zij uit, zodat ik niet weet, waarheen zij gegaan zijn; jaagt hen spoedig na, zo zult gij hen achterhalen.⁶ Maar zij liet hen op het dak klimmen, en bedekte hen onder de vlasstoppels, die zij op het dak uitgespreid had.⁷ De mannen nu joegen hen na op den weg naar den Jordaan, tot aan de overvaart; en toen zij, die hen najoegen, buiten waren, sloot men de poorten toe.

⁸ En eer die mannen zich te slapen legden, zo klom zij tot hen op het dak,⁹ en zij sprak tot hen: Ik weet, dat de Heer u dit land gegeven heeft; want ene verschrikking is wegens ulieden op ons gevallen, en al de inwoners des lands zijn wegens uwe aankomst moedeloos geworden.¹⁰ Want wij hebben gehoord, hoe de Heer het water in de Schelfzee heeft uitgedroogd voor ulieden, toen gij uit Egypte trokt; en wat gij aan de beide koningen der Amorieten, Sihon en Og, aan gene zijde van den Jordaan, gedaan hebt, hoe gij hen verbannen hebt.¹¹ En sedert wij dat gehoord hebben, is ons hart versaagd, en geen moed is er meer in iemand wegens uwe aankomst; want de Heer, uw God, is God, beide boven in den hemel en beneden op de aarde.¹² Zo zweert mij nu bij den Heer, dewijl ik barmhartigheid aan u gedaan heb, dat ook gij aan mijn vaderlijk huis barmhartigheid zult doen; en geeft mij een teken ter waarborg,¹³ dat gij mijnen vader, mijne moeder, mijne broeders en zusters, en al wat zij hebben, zult laten leven, en onze zielen redden van den dood.¹⁴ Toen zeiden die mannen tot haar: Doen wij geen barmhartigheid en getrouwheid aan u, als de Heer ons dit land geeft, zo zal onze ziel sterven voor u, indien gij deze onze zaak niet verraadt.¹⁵ En zij liet hen neder met een koord door het venster; want haar huis was aan den stadsmuur, en zij woonde ook op den muur.¹⁶ En zij sprak tot hen: Gaat op het gebergte, opdat u niet ontmoeten die u najagen; en verbergt u aldaar drie dagen, totdat die u najagen wederkomen; gaat daarna uwen weg.¹⁷ Ook spraken de mannen tot haar: Wij zullen ontslagen zijn van den eed, dien gij ons afgenomen hebt,¹⁸ indien gij niet, als wij in het land komen, dit rode koord, waarmede gij ons neder gelaten hebt, in het venster knoopt, en tot u in dit huis vergadert uwen vader, uwe moeder, uwe broeders en geheel uw vaderlijk geslacht.¹⁹ En al wie de deur van uw huis uitgaat, diens bloed zij op zijn hoofd en wij zullen onschuldig zijn; maar allen, die in uw huis zijn, indien ene hand aan hen gelegd wordt, zo zal hun bloed op ons hoofd zijn.²⁰ En indien gij iets van deze onze zaak zult openbaren, zo zullen wij ontslagen zijn van den eed, dien gij ons afgenomen hebt.²¹ Zij sprak: Het zij zoals gij zegt, en zij liet hen gaan. En zij gingen heen; en zij knoopte het rode koord in het venster.

²² Maar zij gingen heen, en kwamen op het gebergte en bleven drie dagen aldaar, totdat degenen wedergekomen waren, die hen nagejaagd hadden; want zij hadden hen gezocht op alle wegen, maar niet gevonden.²³ Alzo keerden die twee mannen weder, en gingen van het gebergte af en voeren over, en kwamen tot Jozua, den zoon van Nun, en verhaalden hem alwat hun wedervaren was;²⁴ en zij spraken tot Jozua: De Heer heeft dat ganse land in onze handen gegeven, want al de inwoners des lands zijn moedeloos voor ons.