Read the Bible

¹ Rzekł potym Pan Mojżeszowi: Idź do faraona, abowiem zatwardziłem serce jego i sług jego, abych tu przed niemi okazał cuda moje.² Abyś to potym powiedał synom twoim i potomkom ich, to com ja czynił w Egiptcie i cuda, którem czynił nad nimi. A tak będziecie wiedzieć, żem ja jest Pan.³ Tedy Mojżesz i Aaron przyszli do faraona, a mówili k niemu: Pan, Bóg Hebrejczyków, pyta ciebie: Długoż tak będziesz odwłaczał upokorzyć się przede mną? Puść lud mój, aby mi służył.⁴ Bo jesliż ludu mego nie będziesz chciał puścić, ja jutroż przywiodę na twą krainę szarańczę.⁵ I okryją ziemię, tak iż jej widać nie będzie, a wszytko zjedzą, co wam zostało po gradzie, pożrą też i każde drzewo rodzajne w polu.⁶ Także i pałace twe imi napełnione będę i domy wszytkich sług twoich, i także wszytkich Egiptcjanów. A będą takie, jakich nigdy nie widali ojcowie i dziadowie twoi, od tego czasu, jako byli na świecie, aż oto do dnia tego. To powiedziawszy Mojżesz wyszedł od faraona.⁷ Tedy słudzy faraonowi rzekli do niego: I długoż ten będzie tu ku naszej szkodzie? Puść je niechać służą Panu, Bogu swemu, nie czujeszże się, żeć już Egipt ginie?⁸ A tak Mojżesz i Aaron wróceni są znowu do faraona, który rzekł do nich: Idźcie a służcie Panu, Bogu waszemu, ale którzyż wżdy z was idź mają?⁹ Na to mu powiedział Mojżesz: Pójdziemy tak z młodszemi, jako i z starszemi naszemi, z syny i z córkami swemi, z trzodami i z dobytkiem naszem, abowiem święto Pańskie obchodzić mamy.¹⁰ Tedy im on rzekł: O niechajże tak z wami Pan będzie, jakoć ja was puszczę z małemi dziatkami waszemi, jużci jaśnie znać złość waszę.¹¹ Nie będzie to tak, ale wy mężowie idźcie sami Panu służyć, boć to jest czego się sami domagacie. Tedy są tamże wypędzeni od faraona.

¹² Potym Pan rzekł Mojżeszowi: Podnieś rękę swą k ziemi egiptskiej, aby wyszły szarańcze na ziemię egiptską i niech pożrą wszytki trawy w polach i to wszytko czego grad nie potłukł.¹³ A tak, gdy podniósł Mojżesz laskę swą na egiptską ziemię, Pan wzruszył wiatr na ziemię zewschodni, przez on cały dzień i noc, a rano wiatr on ze wschodu przypędził szarańczę.¹⁴ Tedy się barzo rozmnożyły szarańcze we wszytkiej egiptskiej ziemi i upadło ich na wsze strony egiptskie tak wiele, jako nigdy przedtym nie bywało, ani będzie na potym.¹⁵ I okryły wszytkę ziemię, tak iż imi zaćmiona była, a wyjadły wszytko ziele i wszytki owoce na drzewach, które po gradzie pozostały, tak barzo, że nic zielonego na drzewach i na ziołach polnych nie zostało we wszej ziemi egiptskiej.¹⁶ A natychmiast rozkazał zawołać farao Mojżesza i Aarona i rzekł: Zgrzeszyłem przeciw Panu, Bogu waszemu i przeciw wam.¹⁷ A przetoż teraz proszę, aby mi był na ten czas grzech mój odpuszczon. I módlcie się Panu, Bogu swemu, aby tylko tę śmierć oddalił ode mnie.¹⁸ A tak odszedszy Mojżesz od faraona modlił się Panu.¹⁹ I obrócił Pan gwałtowny wiatr zachodni z morza, który zapędził szarańczę w Czerwone Morze, tak iż by jednej nie zostało we wszytkiej krainie egiptskiej.²⁰ Ale Pan zatwardził serce faraonowe, aby nie puszczał synów Izraelskich.

²¹ Tedy rzekł Pan do Mojżesza: Wyciągni rękę twą k niebu, a będą ciemności nad ziemią egiptską, tak iż ich macać będą.²² A tak ściągnął rękę swą ku niebu Mojżesz, a ony gęste ciemności ogarnęły wszytkę egiptską ziemię przez trzy dni.²³ Tak, iż nie widział jeden drugiego, ani się żaden ruszył z miejsca swego przed ony trzy dni. A wszakoż na ten czas Izraelitowie wszędy światłość mięli, gdzie jedno mieszkali.²⁴ Tedy wezwał k sobie farao Mojżesza i mówił mu: Idźcie z maluczkiemi waszemi, a służcie Panu, owce tylko i woły wasze niech zostaną.²⁵ Na co mu odpowiedział Mojżesz: I owszem ty nam jeszcze musisz dać ofiary, które sprawować mamy Panu, Bogu naszemu.²⁶ A k temu też pójdą z nami trzody nasze, tak iżby i kopyto żadnego nie zostało, abowiem z nich brać mamy co przysłuszy ku służbie Pana, Boga naszego, bo jeszcze nie wiemy, któremi rzeczami Panu służyć mamy, aż przyjdziemy na miejsce.²⁷ Ale Pan zatwardził serce faraonowe, iż ich nie chciał puścić.²⁸ Rzekł tedy farao k niemu: Jużeż idź precz ode mnie, a strzeż się, abyś więcej przed mię nie przychodził, bo jesli cię więcej ujzrę, pewnieć umrzeć.²⁹ Odpowiedział Mojżesz: Dobrześ powiedziałeś, już też dalej nie ujzrę twarzy twojej.