Read the Bible

¹ I rzekł do mnie: Synu człowieczy, jedz co znajdziesz, a zjedz ty księgi i idź a mów do domu izraelskiego.² Otworzyłem tedy usta swoje i dał mi ty księgi ku zjedzeniu.³ A mówił ku mnie: Synu człowieczy, brzuch twój niech je, a wnętrzności twe niech się tymi księgami napełnią, które oto tobie dawam. Zjadłem je tedy i były w ustach moich jako miód słodkie.⁴ Rzekł potym do mnie: Synu człowieczy: Idź do domu izraelskiego, a opowiedz im słowa moje.⁵ Abowiem nie będziesz posłan do ludu niezrozumianej mowy, abo trudnego języka, ale do domu izraelskiego.⁶ Ani do wiela narodów mowy nieznajomej i języka trudnego, których byś słów zrozumieć nie mógł. Bo jeslibych ja ciebie do takowych posłał, zaiste by cię oni usłuchali.⁷ Ale dom izraelski nie będzie ciebie słuchał, abowiem mię oni słuchać nie chcą. Bo wszytek dom izraelski niewstydliwy jest i twardego serca.⁸ Oto zmocniłem twarz twą przeciwko twarzam ich, a czoło twe uczyniłem twarde przeciw czołu ich.⁹ I uczyniłem twarz twą jako adamantyn, który jest twardszy niż krzemień, nie bójże się ich tedy, ani się lękaj oblicza ich, chociażci jest dom odporny.¹⁰ Rzekł tedy ku mnie: Synu człowieczy, cokolwiek tobie powiem, bierz sobie w rozum, a słuchaj uszyma.¹¹ Idź a wnidź do wygnanych, do synów ludu twego i mów ku nim, a powiedz im: Pan Bóg tak mówi. Owa snadź usłuchają, abo nie.¹² I podniósł mię duch i usłyszałem głos za sobą wielkiego szumu mówiący: Błogosławiona niech będzie chwała Pańska, która wychodzi z miejsca jego.¹³ A szum skrzydł zwierząt, które się społu spajały i grzmienie kół przed nimi i głos wzruszenia wielkiego słyszałem.¹⁴ Podniósł mię tedy duch i wziął, a odszedłem sfrasowany i rozgniewany w duchu swoim, abowiem ręka Pańska była można nade mną.¹⁵ Przyszedłem tedy do pojmanych w Tel Abib, do tych, którzy mieszkali nad rzeką Chobar, a siadłem kędy siedzieli, a mieszkałem przez siedm dni płacząc miedzy nimi.

¹⁶ A po siedmi dnioch słowo Pańskie podane jest do mnie w ten sposób:¹⁷ Synu człowieczy, postawiłem cię strażem domu izraelskiego. Ty tedy słuchać będziesz słowa z ust moich, a ty ich upominać będziesz moim imieniem.¹⁸ Gdy rzekę niepobożnemu: Zapewne umrzesz, a ty go nie upomnisz i nie rozmówisz z nim, upominając go od złościwej drogi jego, aby żył. On niepobożnik umrze-ć iście w złości swej, ale krwie jego z rąk twoich patrzeć będę.¹⁹ Lecz jesli niepobożnika upomnisz, a on się nie nawróci od swej nieprawości, ani od złościwej swej drogi, onci umrze w nieprawości swej, a ty wybawisz duszę swoję.²⁰ Także jesli sprawiedliwy odwróci się od swej sprawiedliwości, a uczyni złość, położę zawadę przed nim a umrze, przeto żeś go nie upomionął, umrze w grzechu swym, a już więcej nie wspomnią na jego sprawiedliwość, ale będę szukał jego krwie z rąk twoich.²¹ A wszakoż upomnisz-li niepobożnego aby nie grzeszył, a on nie zgrzeszy, zaiste żyć będzie, iż jest napomienion, a tyś się też wyswobodził.

²² Była tam tedy nade mną ręka Pańska, a mówił ku mnie: Powstań wynidź w pole, a tam się z tobą rozmówię.²³ Powstałem tedy a wyszedłem w pole, a oto chwała Pańska tam była równie taka jakąm widział u rzeki Chobar i upadłem na oblicze swoje.²⁴ Tedy Duch wstąpił w mię, a postawił mię na nogi moje i mówił ku mnie tymi słowy: Wnidź a zamkni się w domu twoim.²⁵ Tam synu człowieczy będziesz związan związkami, a nie wynidziesz miedzy nie.²⁶ A tak przysuszę język twój do podniebienia twego i staniesz się jako niemy i nie będziesz im jako ganiący je, abowiem jest dom nieukrócony.²⁷ Ale skoro z tobą mówić przestanę, otworzę usta twe, a rzeczesz do nich. Pan Bóg tak mówi: Kto słyszy niech słucha, a kto nie chce, niech przestanie, bo oni są dom odporny.