Read the Bible

¹ Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:² Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za tych dni, w których Bóg mnie strzegł;³ Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;⁴ Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;⁵ Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;⁶ Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

⁷ Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.⁸ Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.⁹ Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.¹⁰ Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.¹¹ Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;¹² Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.¹³ Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.¹⁴ Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.¹⁵ Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.¹⁶ Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.¹⁷ I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.

¹⁸ Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę swoje dni jak piasek.¹⁹ Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.²⁰ Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.²¹ Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.²² Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.²³ Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.²⁴ Jeśli się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.²⁵ Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak ten, który smutnych pociesza.